İki arada bir

Saat beş miymiş?

Dokuz geçiyordu.

Yılın sekizincisi, günüdür her halde artık

Oturdum, oturuyordum

Oturmuştum.

Niye bitsindi bu gün?

Keşke başlamasaydı dedin,

Dedin de anımsayamadım sebebini.

Gözlerin, gözlerime değmedikçe

Işıldardım, bir mum gibi

Bir mum gibiydim, incecik

Bitmiş miydim, yoksa?

Yeni başlıyoruz diyordum kendime

Daha yeni, çektim nefesimi.

Bir şarkı, bir kulaklıkla anlam kazanırdı.

Kulaklarım, -belki-

Belki bu, yüzden seni tanımazdım.

Pervasız değildim ama ilgilenmiyorum,

Çünkü devrindeyiz garipliklerin.

Tuhaf, gelmedi hiç çektiklerimizi susturma çabası

İki arada bir, yelde geçirdik iç çekişlerimi.

Bizden önce gelenlere apolitik,

Sesi verdiler.

Ondan, öncekilere de anarşik.

Biz? dedik

Nerede durmamalıydım?

Uyarmadılar, sevdik.

Öylesine bir sevdik ki biz de dahil

Evet, biz de dahil

Herkese her şeye nefretle baktırmak zorundaydık.

Sonra, sonraları -biz- bizimle olmayı bile kendimize yedirtmedik.

Ayrılıkçı bir nefretle

Nefretin doruklarındaydım.

İşte böyle böyle sevdik ve nefret ettim.

Ok gibi fırlayacaktı, tutanı bilinmeyen yaydan

Ateş gibi yanıyordu, devrilenlerin içinde.

Hepimiz kardeştik, hep beraber kaçtık

Sizden, bizden, senden.

Ve ben, bilindiklerin arasında

Bilinirken, bilinmiyordum.