Derdime
şiirler yazıyorum.
Düşündüğüm
gün,
Düştüğüm
günün ertesindeydi
Ve
sen güldün.
Sus!
Sürekli
mırıldanmalarına razı oldumdu.
Sessizliğin
“süs” olmadığını öğrenmeliydin,
Çünkü
süslerini gizlemekle emrolunmuştuk.
Eski
aşklar vardı hayatımızda
Bir
sonbaharı hatırlatırcasına iniltiler!
Onlar
kainata alışamayıp şeyhine feryat ederdi ki
Ben
kainatı sen sanıp süs oldum.
Anamın
dili olmadı hiç,
Hiç
mantıklı gelmedi bu yüzden diller.
Sadece
süs bildirildiği bu yüzdendi sessizliğin.
Çünkü
hiçbir lisanda süse aykırılanamadım.
Gözlerin
vardı, gözlerimizdi.
Görmesek
de bıdır bıdır ederdi bilirdim.
Bu
yüzden hep “Sus!” diye haykırasım gelirdi.
Neden
mi?
Sesinin
süsü sessizlikti, gözlerin ise bir kitap.
Bu
yüzden:
Sus Çünkü Süs!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder