Sevemem.
Sevemem
ve anlatamam şiirlerde.
Gün
rengini güneşin batışı sandım-dı
Ta
ki resmin karşımda sabahlayıncaya dek.
Sevemezdim.
Hilal
kaşların mı bayraktaydı ey yar?
Böyle
tanıdık gelmezdi bu silah yoksa…
Birçok
büyü öğrenmişliğim vardı,
Haramdı.
Sen
hangi dinde helal kılınabilirdin?
Sevemezdim
ve severdim.
Beni
tanırsın dimi?
En
çok sen tanısan da beni
Bu
gönül kırgınlığımı
Bu
dipsiz boşluğu görüp taşırmazdın.
Bilmezdin.
Faili
bırak zanlı bile olmamalıydık
Bu
tiyatroda.
Sevmemeliydim.
Evet,
seni sevmemeliydim!
Sevemezdim
de
Güneş
benim için hep batıdan doğuyor gecelerde.
Her
gündüz kıyamete uyuyorum ve uyandığımda
Uyandığımda
düşüyorsun dallarımdan.
Ama
yine de solmuyor bu uğursuz soyum.
Hep
bilmezdim,
Bu
kez biliyorum.
Şimdi
diyecekler:
“Ey
adam sandığımız maskara,
Ey
bu tiyatrodaki en büyük zanlı!
Bu
ne acemilik…”
Bir
avuç çekirdek
Bir
kaldırım
Bir
sokak lambası
Bir
ağaç
Bir
ben(!)
Hayır,
hayır yine olmasın!
Lütfen.
Sıradan
kelimelere,
Garip
imgelemeler yapmak mı?
Evet,
hayır!
Hangi
dizede var oldumdu?
“Nereden
çıktım da düşüşü olsun”
Bu
basamaklar yukarıya değil,
Geriye
Geriye
En
sona adım adım.
Ve
yine ayrılarak çizginizden
Bağıracağım
süslü caddelerinizde:
“Bu
çağdaki en alçak dürüstlüğümü size yedirmeyeceğim!”
Çünkü:
Sevemezdim,
sevmemeliydim
Ama
hep sev…
yeni bir şiirinizde daha görüşmek dileğiyle...
YanıtlaSil