Uykusuz bir hafta

  Son birkaç haftadır doğru dürüst uyuyamadım. Aslında düşünme olaylarımın azalmasını ve güçsüzleşmeyi bekliyordum. Tam tersine daha fazla şey ile meşgul olmak ve günlerimin boş geçmemesine şaştım kaldım. Haftalardır Azerbaycan Türkçesindeki eserlerle boğuşmamdan dolayı biraz kendi içimde konuşurken lehçemin değişmeye başlaması da gerçekten garipsediğim şeylerden. Bir yazıda okumuştum o ünlü filozoflar, bilim insanları falan günlük yarımşar saatten 2 saat civarı uyuyorlarmış. Parça parça olmasının kötü olacağını düşünürdüm ama sonuçlar pek öyle göstermiyor gördüğümüz kadarıyla.

  Günümüz Dünyasında zeki olmak değil de çok fazla bilgiyi kendinde biriktirebilen insanlar ön planda olduğundan dolayı ne kadar az uyursak ve o kadar çok bilgiyle haşır neşir olursak o kadar başarı kazanabiliyoruz galiba. Her zaman söylediğimin aksine yeni şeyler bulmamıza gerek yok gibi, daha çok bilgileri birleştirip onlardan yeni bir şey çıkartmak veya ilgi kurmak daha mantıksal bir yaklaşım olur diye düşünmeye başladım. Tarih tekerrürden ibaret derler ya bence “gelecek tarihten/geçmişten ibarettir.”

  

  Otobüse bindiğimde kimseyle konuşma imkanım olmadığı için genelde kulaklığıma ve şarkılarıma sarılıyorum. Yine böyle bir günde kulağımda Ali Kınık çalarken birden insanlar dikkatimi çekti. Etrafımdaki insanların çoğu ya müzik dinliyordu ya da kitap okuyordu. Bu gerçekten çok ilgi çekici bir şeydi benim için. “Acaba şuan neler düşünüyorlar? Hepsi kendi hayallerini kuruyorlar ama gerçekleştirmek için hiçbir şey yapmayacaklar” gibi bir düşünceyle baş başa kalmıştım. Hep bir şeyleri hayal ediyoruz ama bu hayaller için birazcık çabalayıp “yine olmadı” diyerek pes ediyoruz. Mesela ben bunu çok yapıyorum. Hayaller kuruyorum ama bu hayal için çalışmayı bırakın en ufak bir gayret dahi göstermiyorum. Hayalimden de vazgeçmiyorum. Ben burada dururken o kendiliğinden bana gelsin istiyorum. Çok saçma bir durumda olduğumun da ne yazık ki farkındayım.

Bu sefer öyle bir mesaj falan vermeyeceğim, görüşürüz