Düşünüyor ve Hüzünleniyorum

Hüzün sarıyor etrafımı günden güne. Hiç enerjim yokmuş gibi nefes alıp veriyorum. Bazı insanlar görüyorum. Konuşmak istesem dahi içimde sözcükler sıralarına girmiyor. Umursamaz bir tavır takındığımı sanıyorum. Halbuki hiçbir şey yapmıyorum. Günden güne sönükleşiyor, kendimi örseliyorum. Bir çivi oluyorum bir de çekiç kendi kendimi betona gömüyorum. Farkındayım aslında dışlanmıyor, kendimi dışlıyorum. Müziğin sesi kulaklığıma az geldiğini dert ediniyorum. Uykudan uyanmak da içimden gelmiyor. Dedim zaten hüzün sarıyor etrafımı. Hüzün bir sonbaharda umut ettiklerinizi götürmekten başka hiçbir şey yapmıyor.

Hayatta birçok şeyden ders çıkartıyorum ama yine de nedense bir adım ileriye gidemiyorum. Galiba üşengeçlik denilen durum karakterime kadar işlemiş. Hayatımı her gün baştan aynı şekilde kurguluyorum, ancak dediğim gibi hiçbir adım atmıyorum. Gerçekleştirmeyeceksem neden sürekli kendimi yoruyorum? Düşünüyorum, düşünüyorum, düşünüyorum. Hüzün sarıyor etrafımı yine ümitsizleşiyorum, yine üşengeçleşiyorum.

Bir sigara yakıyorum. Hava soğuk, pencerelerim kapalı, duman odamı dolduruyor. Bilgisayarın ışığında dumanlar dans ediyor görebiliyorum. İçime zehir ve huzur aynı anda doluyor. Hissizleşiyorum, daha doğrusu ne hissedeceğimi bilemiyorum. Her yanan sigarada ölüme yaklaştığımı düşünüyorum ama içmesem de öleceğim aklıma geliyor ve umursamıyorum. Hastalanıyorum, umursamıyorum. Yalnız kalıyorum, umursamıyorum. Yalnız kalamıyorum, umursuyorum. Yalnız kalamamak acı veriyor. Çünkü yalnız kalamadığımda biliyorum ki yine bir şeyler ters gidecek. Yine kendimi gereksiz yere kıracağım.

Düşünüyorum ve hüzünleniyorum..